« مبتلایِ حسین | سفــر » |
جوازِ ورودش از خود گذشتن بود، از دنیا گذشتن، از هوا و هوس گذشتن، خالی شدن از همهی تعلقات، که اگر چنین نبود، رفیق نیمه راه میشدند.
دانشگاهی در سالِ 61 هـ. ق به نام کربلا.
انسانیت، ایثار و شجاعت را باید در این دانشگاه آموخت. آنجا که باید در آتشِ عطش بسوزی تا حسینی شوی، تا به خدا برسی. آنجا که لحظهای درنگ، افسوسی میشود در نهانخانهی ذهن و قلبت که چرا از جاماندگان قافله کربلا بودم؟!
لحظهای درنگ جایز نیست! این فرصت طلایی را از دست ندهیم. حسینی شویم، کربلایی شویم ... پا در رکاب مولایمان باشیم ...
«لبیک یا حسین ... لبیک یا مهدی»
فرم در حال بارگذاری ...