کویرم تشنه باران

پای درد و دلش که نشستم، مشکلات خودم را فراموش کردم.

علی آقا کارگر یک کارخانه، با 5 سر عائله. 

از خودش می‌گفت، که مجبور بود برای گُذران زندگی شیفت شب هم اضافه کار کُنَد. از پسر نوجوانش که به جای لذّت بردن از تعطیلات تابستانه‌اش، شاگردی آلومینیوم‌سازی را می‌کرد تا کمکی برای پدرش باشد. از همسرش که با کودکی 2 ساله، سرویس مدارس بود و گاهاً توهین‌هایی که از برخی خانواده‌ها می‌شنید. از ماشین مدل پایینش که به خرج افتاده بود. از صورتی که با سیلی سرخ می‌کرد. از نزدیک شدنِ پایان مهلت اجاره‌نامه و شروع شدن کابوسهای شبانه‌اش. از زمان، که به سرعت برق و باد می‌گذشت و درگیری‌اَش برای پیدا کردن خانه. از رهن و اجاره‌های بالا. از جستجوی بی‌حاصلش برای یافتنِ خانه‌ای با اجاره‌ی مناسب. از صاحب‌خانه‌هایی که قیمت بالای رهن و اجاره را به قیمت طلا و دلار ربط می‌دادند. صاحب‌خانه‌هایی که حاضر نیستند قدری کوتاه بیایند. صاحب‌خانه‌هایی که از بی‌قانونی و گرانی حرف می‌زدند و خودشان بر این بی‌قانونی و گرانی می‌افزودند. از بازاری که ثُبات ندارد. از قیمتهای سر به فلک کشیده...

این میان تنها یک چیز ثُبات داشت آن هم حقوق بخور و نمیرِ کارگری علی آقا!!! او می‌گفت و من شنوای حرفهای او. حرفی برای گفتن نداشتم، جز دلداری، امیدواری...

این روزها زیاد می‌شنوم که می‌گویند: «وقتی کَله گُندِه‌هایش، می‌بَرند و می‌خورند ما هم باید به فکر خودمان و جیبمان باشیم ...»؛ همان مَثَل «از آب گل‌آلود ماهی گرفتن عدّه‌ای سودجو و منفعت‌طلب».

مُنکر مشکلات کنونی جامعه نیستم، امّا گاهی ما خودمان بر این مشکلات دامن می‌زنیم . من و شما یعنی «ما»؛ ما یعنی اعضای یک پیکر، یعنی فقط به فکر خود نبودن، به فکر همه بودن، یعنی «مَثَل یک مومن در دوستی و مهربانی ...» *

دُرُست است که عدّه ای عبور ممنوع می‌روند و بی‌قانونند! امّا قرار نیست که همه دنباله‌رو راه آنها باشیم، ما بی‌قانون نباشیم. به فکر هموطن‌هایی از جنس علی آقا باشیم!

* «مثل المؤمنين في توادّهم و تراحمهم‏ كمثل الجسد إذا اشتكى بعضهم تداعى سائرهم بالسّهر و الحمى»؛ حكايت مؤمنان در دوستى و مهربانيشان چون اعضاى تن است وقتى يكيشان رنجور شود ديگران به مراقبت و رعايت او هم داستان شوند. نهج الفصاحة (مجموعه كلمات قصار حضرت رسول صلى الله عليه و آله)، ص: 715