کویرم تشنه باران

با بُغضی که تویِ صداش بود، گفت: «خوشبحالت! این اولین سالیِ که شبهای قدر نمی‌تونم برم مسجد و باید تو خونه بمونم».

اما؛ مگر فرقی هم می‌کند، که کجا باشی؟ هر کجا هستی، عاشقانه با او خلوت کن. مطمئن باش آنجا برایت، دنج‌ترین جای دنیا می‌شود. سر سجاده‌ی عاشقیَت بنشین و دلتنگیهایت را فریاد کن. آنوقت با تمام وجودت، حضور ملائکی که سلام و تحیّتش را به ارمغان آورده‌اند؛ حس می‌کنی!

 سَلامٌ دائِمُ البَرَکَةِ إلی طُلوعِ الفَجرِ عَلی مَن یشاءُ مِن عبادِهِ ...*

آن شب سلامتی و برکت پیوسته است تا سپیده دم بر هر کسی از بندگانش که بخواهد...

_{* فرازی از دعای ۴۴ صحیفه سجادیه}