کویرم تشنه باران

شاید این تصویر، زنده‌ترین تفسیر «قل لِلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ» باشد که در دنیای پرشتاب و مدرن امروزی دیده‌ام. پشت این دیوارهای انسانی که نه از جنس سنگ و گچ، که از ایمان ساخته شده‌اند. چشم‌هایی که به زمین دوخته شده است، تا قلب‌هایی به آسمان برسد. اینجا حرم است؛ حریمی که نجابت را نه در حصار، که در انتخاب معنا می‌کند.

مردانِ این قاب، نه مجسمه‌اند و نه بی‌حس؛ زنده‌تر از همیشه‌اند. با چشمانی که انتخاب کرده‌اند، نبینند. با قلب‌هایی که با «غضّ بصر» انتخاب کرده‌اند که حقیقت را ببینند. بانوانِ این قاب، نه محصور که محفوظند و نه محدود که ممتازند و این هنرنمایی ایمان است. جایی که هر نگاه کنترل‌شده‌ای تابلویی می‌شود برای نمایش عظمت انسانی که بر نفسش چیره شده است.

در شهرهای امروز، حرم دیگر فقط میان گنبدهای طلایی نیست. حرم در متروها، مراکز خرید، خیابان‌های شلوغ، دانشگاه‌ها و پشت صفحات مجازی‌ هم برپاست. باید در این شهرِ هزار چشم، دیواری بسازیم از نگاه‌های نخوانده تا حریم دل‌ها پشت بی‌حرمتی‌ها گم نشود.

آیه امروز همان آیه دیروز است که با لباسی مدرن و به سبک زندگی دیجیتال به سراغمان آمده است. گاهی یک تغییر مسیر در پیاده‌روی تفسیری از آیه می‌شود؛ یا حرکت آهسته‌ی زنی که روسری‌اش را پیش از ورود به تالار کنفرانس پر از نگاه‌های مردانه، باوقار تنظیم می‌کند. حتی وقتی در اسکرول اینستاگرامی انگشتت از کلیک بر عکس نامحرم می‌گذرد، یا چتِ کاری که حریم گفت‌وگوی غیرضروری را نمی‌شکند و...

اینها همان تفسیر زنده‌ی آیه‌اند که نه بر کاغذ که بر پوست زندگی نوشته می‌شوند و با انتخاب‌های روزمره‌مان ترسیم می‌گردند.