کویرم تشنه باران

این روزها دلم می‌خواهد گوشه‌ای بنشینم و غرق شَوَم در عکسها، فیلمها و خاطرات سفر به کربلا...

وقتی که دعوت شده‌ای و خودت هم نمی‌دانی! آنوقت که خبر آوردند همه چیز مهیّاست، آماده‌ی سفر باش! آنقدر غِیرِ منتظره تا به خودت بیایی، می‌بینی که در حال بستن کوله‌ات هستی و راهی. دلت بی‌تاب است، بی‌قرار است. پایِ دلت زودتر از پای تَنَت راهی می‌شود. پا در مسیر که گذاشتی دیگر خستگی برایت مفهومی ندارد. گاهی عمودها را می‌شماری، گاه کیلومترها، لحظه‌ها، ثانیه‌ها... کِی به مقصد می‌رسم؟ قدم‌قدم می‌روی تا قدم آخر. به بین‌الحرمین که می‌رسی، گویا پا در بهشت خدا گذاشته‌ای. حضور ملائکی که برایِ زیارت صف کشیده‌اند را حس می‌کنی. مُرَدَدی؛ به کدام طرف بروم؟ می‌ایستی روبری حرم؛ سلام می‌دهی. دلت می‌خواهد پلک نزنی؛ فقط بِبینی، امّا اشک امانت را بریده. داخل حـــرم می‌شوی، شش گوشه را در آغوش می‌گیری، لَبانت را بر شبکه‌های ضریح نورانی‌اش می‌گذاری از شرابِ طهورِ حُبِّ حُسَین می‌نوشی آرام می‌شوی، سیراب می‌شوی...

آقا جان! دوباره دلم هوای شرابِ طهورِ حرمت را کرده. دعوتم می‌کنی؟ اربعین نزدیک است؛ نَکُنَد از جاماندگان این قافله باشم؟!

+ عکس مربوط به سفر کربلا زمستان 95

منو این جاده‌ها آشنائیم، از کودکی ...

گاه در دلِ کوه، گاه در دلِ کویر، گاه در دلِ جنگل، گاه از کنارِ رود، گاه از کنارِ دریا، گاه هموار و گاه ناهموار.

صبحِ علی‌الطلوع، می‌زنیم به دلِ جاده.

همسفر ما می‌شود آفتاب. آرام آرام راهی پهنای آسمان.

در پرتو گیسوان طلائیش جاده‌ها را طی می‌کنیم و او آسمان را طی می‌کند؛ «به سوی قرارگاه خود ...» *

به پایانِ راه رسیدیم؛ راهی پر از فراز و نشیب. خسته از گذرِ جاده‌ها.

وقت آن است که قرار بگیریم، آرام بگیریم ...

خسته بود؛

همینطور که چشمهایش را می‌بست، زیر لب زمزمه می‌کرد: «زندگی رفتن و راهی شدن است، زندگی یک سفر است». **

بنگر که چگونه سفری داشتی؟!!

^{* وَالشَّمْسُ تَجْرِي لِمُسْتَقَرٍّ لَهَا (یس/ آیه38)}

^{** شعر از سهراب سپهری}

مهم نیست چه طعم و رنگی داره، مهم اینه که کنار کی داری چایی می‌خوری!

زندگی هم همینه!

تلخ و شیرین داره، سرد و گرم داره، کم و زیاد داره ...

مهم اینه که با عشق کنار هم باشیم.

+ بفرمایید یک فنجان چای دبش قند پهلو 

++ زندگیتون سرشار از عشق  : ))