کویرم تشنه باران

منو این جاده‌ها آشنائیم، از کودکی ...

گاه در دلِ کوه، گاه در دلِ کویر، گاه در دلِ جنگل، گاه از کنارِ رود، گاه از کنارِ دریا، گاه هموار و گاه ناهموار.

صبحِ علی‌الطلوع، می‌زنیم به دلِ جاده.

همسفر ما می‌شود آفتاب. آرام آرام راهی پهنای آسمان.

در پرتو گیسوان طلائیش جاده‌ها را طی می‌کنیم و او آسمان را طی می‌کند؛ «به سوی قرارگاه خود ...» *

به پایانِ راه رسیدیم؛ راهی پر از فراز و نشیب. خسته از گذرِ جاده‌ها.

وقت آن است که قرار بگیریم، آرام بگیریم ...

خسته بود؛

همینطور که چشمهایش را می‌بست، زیر لب زمزمه می‌کرد: «زندگی رفتن و راهی شدن است، زندگی یک سفر است». **

بنگر که چگونه سفری داشتی؟!!

^{* وَالشَّمْسُ تَجْرِي لِمُسْتَقَرٍّ لَهَا (یس/ آیه38)}

^{** شعر از سهراب سپهری}