کویرم تشنه باران

دو کشتےِ نجات:

اباعبدالله‌الحسین‌‌ ^{_{علیہ‌السلام}} شهیدِ اشک

آخــرین منجے

قصه‌ی سوارشدگان بر کشتیِ نجات، قصه‌ای دیرینه و آشناست. آنگاه که طوفان، صاعقه و سیل از هر سو، همه جا را فراگرفت و تنها وسیله‌ی نجات، کشتی نوح بود؛ آنهم برای مؤمنان! نه برای کافران که آنان غرق‌شدگان بودند!

و این قصه همچنان ادامه دارد. این ندای وحی است: «قال ارکبوا فیها بسم الله مجراها و مرساها إن ربی لغفور رحیم». خدایی که بواسطه‌ی رحمتش کشتی نجات را به سکان‌داری اهل بیت در اختیار ما گذاشته است تا در این دریای متلاطم از انواع بلاهای مادی، معنوی، هراسها، ورطه‌ها و گردابها با تمسک به آن راه نجات را بیابیم و به آن نقطه‌ی امن و سلامت برسیم.

امام حسین‌علیه‌السلام که با خط سرخ شهادتش «سفینة النجاة» شد برای بیداری و آگاهی مردم؛ و در امتدادش منتظریم برای قیام سبز مهدوی با ظهور آخرین منجی! پس حواسمان به کشتی نجاتمان باشد. نکند که خلاف آن شنا کنیم و ندای منجیمان را نشنویم!