کویرم تشنه باران

«باب سوم»

در درازایِ تاریخِ بشری حوادث بسیاری رخ داده‌اند که مظلومیت، فاجعه و کشتار زنان و کودکان از ویژگی‌های بارز آن‌هاست، اما این نمی‌تواند دلیل قانع‌کننده‌‌ای بر عزاداری و گریه‌ی دیرینه‌ی ما برای واقعه کربلا باشد! پس چرا پس از گذشت ۱۴۰۰ سال از واقعه عاشورا میل و اشتیاق شیعیان و حتی غیرشیعیان برای برپایی مراسمِ سوگواری سید و سالار شهیدان اباعبدالله‌الحسین‌^{_{علیه‌السلام}} بیشتر می‌شود؟! در نگاهِ مقایسه‌ای بین حوادث متعدد، معیارِ بزرگیِ آن‌ها، جایگاه و موقعیتِ افرادِ آن در جامعه است. بطور مثال اگر رییس‌جمهور کشوری در یک حادثه کشته شود، مسئله مهمتری تلقی می‌شود و بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد تا اینکه یک یا چند فرد عادی در حادثه‌ای جان خودشان را از دست بدهند.

امام حسین‌^{_{علیه‌السلام}} یکی از چهارده نور برگزیده خدا، تربیت‌یافته‌ی خانه‌ی عصمت و طهارت، تعلیم‌یافته از سرچشمه وحی و رسالت، پرورش‌یافته در دامانِ خاتم پیامبران و در همه فضائل، سرآمدِ همه انسان‌ها در همه اعصار بوده است. همچنین یاران ایشان از برترین انسا‌ن‌ها و از سبقت‌گیرندگان بر ایمان و تقوا بودند. امام و یارانش از همه چیز بریدند و به حق پیوستند. اینچنین است که شخصیت و جایگاه امام با هیچکسی قابل قیاس نیست و عزاداری بر ایشان رنگ و بویی متفاوت به خود می‌گیرد. همه چیز در کربلا دست‌به‌دست هم داد تا این مصیبت، آن مصیبت بزرگی شد که داغ گرانی بود در اسلام و در تمام آسمان‌ها و زمین.¹ کنار آبِ فرات و لبان تشنه! تاختن اسب بر بدنِ پاره‌پاره! سر بریده بالای نیزه! غارت! آتش به خیمه‌ها! اسارت...

بین عرب‌ها معمول است هنگامی که می‌خواهند اهمیت مقام مرده‌ای را نشان دهند، مى‌گویند: آسمان و زمین بر او گریه کردند، و خورشید و ماه براى فقدان او تاریک شدند... .² از ابراهیم‌نخَعی نقل‌شده که گفت: امیرالمؤمنین علی‌^{_{علیه‌السلام}} از خانه خارج شد و به مسجد رفت و در آنجا نشست. یاران حضرت دور ایشان حلقه زدند. اندکی بعد حسین‌^{_{علیه‌السلام}} وارد شد و در مقابل حضرت ایستاد؛ امیرالمؤمنین‌‌^{_{علیه‌السلام}} دستش را بر سر حسین‌^{_{علیه‌السلام}} گذاشته و فرمودند: «فرزندم! خداوند در قرآن، اقوامی را سرزنش کرده و فرموده: فَمَا بَکَتْ عَلیْهِمُ السَّمَاء والأَرْضُ ومَا کَانُوا مُنظَرِینَ؛* به خدا سوگند! تو را خواهند کشت و آسمان و زمین برایت خواهند گریست».³

این چه مصیبتی بود؟ چه داغی بود؟ مصیبت امام حسین‌^{_{علیه‌السلام}} چنان شور و حرارتی بر دل مومنان گذاشته است که مردم با ایمان را به سوی برگزاری مجالس عزاداری و گریه بر امام‌^{_{علیه‌السلام}} می‌کشاند...

ادامہ دارد... باب چهارم

برای مشاهده همه باب‌های این مطلب روی کلیدواژه "حب‌الحسین" کلیک بفرمایید.

ـــــــــ

_{¹ زیارت عاشورا: «مصیبة ما اعظمها و اعظم رزیتها فی‌الاسلام و فی جمیع السماوات و الارض»}

_{² تفسیر نمونه، ذیل تفسیر آیه ۲۹ سوره دخان}

_{³ کامل‌الزیارات، ص ۸۸}

_{* سوره دخان/ آیه ۲۹}

«باب دوم» 

شده از خودتان بپرسید که چرا بعد از گذشت ۱۴۰۰ سال هنوز برای امام حسین گریه می‌کنیم و به سر و سینه می‌زنیم؟! ۱۴۰۰ سال پیش یک ماجرایی اتفاق افتاد و تمام شد؛ چرا دست برنمی‌داریم؟! این موضوع در طول تاریخ بشری بی‌سابقه است!

ممکن است بگویید این مصیبت خیلی بزرگ بوده، بطوری‌که هیچ کجای عالم مثل آن رخ نداده است.  البته از یک وجه این سخن درست است. شهید مطهری‌‌_{^{رحمة‌الله‌علیه}} در کتاب "حماسه حسینی" می‌فرماید: "من شمردم در واقعه کربلا بیست و یک نوع فاجعه انسانی رخ داده است."

در صفحات گذشته‌ی تاریخ، فجایع و حوادثی به حَسَبِ ظاهر بزرگتر و فجیع‌تر از واقعه کربلا اتفاق افتاده، اما پس از مدتی زمینه‌های احساسی در آن‌ها کمرنگ شده است. بطور مثال جنگ جهانی دوم که شش سال به طول انجامید. برآورد کشته‌شدگان جنگ جهانی دوم، میان ۷۰ تا ۸۵ میلیون نفر است که آن را به مرگ‌آورترین نبرد در تاریخ حیات بشری تبدیل می‌کند. اکنون حدود هفتاد سال از جنگ جهانی دوم گذشته است. چرا هیچکس یادش نیست؟! چرا برای آن‌ها گریه نمی‌کنند؟!

یا واقعه هیروشیما که در فاصله سه روز قریب به ۲۰۰ و بیست هزار نفر در اثر بمباران اتمی آمریکا سوختند و جان باختند. حدود هفتاد سال از این واقعه می‌گذرد. فکر می‌کنید ژاپن به یاد این واقعه چه می‌کند؟! نهایت ابراز احساساتشان یک دقیقه سکوت و یا نواختن ناقوس صلح در سالگرد این واقعه است.

اما؛ در کربلا چه شد که نه یک روز، نه ده ماه، نه صد سال، بلکه ۱۴۰۰ سال است که میلیون‌ها انسان، نه یک جا بلکه همه جای کره‌ زمین ابراز احساسات می‌کنند و اشک ماتم می‌ریزند. چرا دست برنمی‌داریم؟! چرا تمامش نمی‌کنیم؟!

ادامہ دارد...  باب سوم

 برای مطالعه همه باب‌های این مطلب روی کلید واژه «حب‌الحسین» کلیک بفرمایید.

_{با اندکی اقتباس از سایت اهل‌بیت‌^{علیهم‌السلام}}

«​باب اول»

دیدین وقتی آدم یک عزیزی را از دست میده چقدر این اشک و گریه آرومش می‌کنه!

یکی از اتفاقاتی که برای همه ما رخ می‌دهد و تعارف‌بردار هم نیست، سوگ از دست دادن عزیزانمان است. حالا یک سوال! هنگامی‌که ما یکی از عزیزانمان را از دست می‌دهیم، چقدر برایش گریه می‌کنیم؟!

فرض می‌کنیم یک شخصی عزیزش را از دست داده است؛ مثلا بازیگرها. روز اول، طرف، "درب و داغون" و پریشان است. فریاد می‌کشد. نعره می‌زند. برایش مهم نیست که لباسش چگونه است. شُل و وارفته راه می‌رود. گاهاً زیر بغل‌هایش را می‌گیرند تا بتواند، راه برود... این حالات طبیعی‌ست. اینقدر این حادثه برایش دردناک است که  تابِ تحمل ندارد. روز چهلم همین آقا یا خانم، کمی آرام‌تر است. جیغ و داد راه‌نمی‌اندازد. وضع ظاهریش مرتب‌تر است. حتی عینک دودی هم می‌زند... توی سالگرد طرف خیلی لطف کند و زحمت بکشد، یک فاتحه موتوری می‌فرستد...

چرا این‌‌چنین می‌شود؟! مگر ما سنگدلیم؟! نه! ذات ما آدم‌ها اینگونه است که فراموش‌کاریم. به قول عامه‌ی مردم که می‌گویند: "خاک مرده سرد است و زود فراموش می‌کنیم". ما نمی‌توانیم کسی را سرزنش کنیم که تو سنگدلی! خداوند ما انسان‌ها را فراموش‌کار آفریده است. "انسان" از ریشه "نسیان"، به معنای فراموشی‌ست. اگر قرار بر این بود که من و شما همه چیز به یادمان می‌ماند، دِق می‌کردیم، می‌مردیم... حالا یک نفر خیلی آدم‌حسابی باشد، پنج سال، ده سال، سالگرد بگیرد. خیلی کم پیدا می‌‌شود که کسی مثلا بگوید: "ما می‌خواهیم بیستمین مراسم سالگرد را بگیریم".

حال سوال این است، که چرا بعد از هزار و چهارصد سال همچنان برای واقعه عاشورا گریه می‌کنیم؟!

ادامه دارد...  باب دوم

 برای مطالعه همه باب‌های این مطلب روی کلیدواژه «حب‌الحسین» کلیک بفرمایید.

سوالی ساده دارم از حضورت! 

من آیا زنده‌ام وقت ظهورت؟! 

اگر که آمدی من رفته بودم، 

اسیر سال و ماه و هفته بودم، 

دعایم کن دوباره جان بگیرم، 

بیایم در رکاب تو بمیرم

اللَّهُمَّ إِنْ حَالَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ الْمَوْتُ الَّذِی جَعَلْتَهُ عَلَى عِبَادِکَ حَتْماً مَقْضِیّاً، فَأَخْرِجْنِی مِنْ قَبْرِی مُؤْتَزِراً کَفَنِی شَاهِراً سَیْفِی مُجَرِّداً قَنَاتِی مُلَبِّیاً دَعْوَهَ الدَّاعِی فِی الْحَاضِرِ وَ الْبَادِی

انصاف نیست کہ دنیا آنقدر کوچک باشد کہ آدم‌هاے تکراری را

روزے هزار بار ببینے

و

آنقدر بزرگ باشد کہ نتوانے آن‌کس را کہ دلت مے‌خواهد

حتے یکبار ببینے