| « آتش عشق حسین | خاک مرده سرد است! » |
«باب دوم»
شده از خودتان بپرسید که چرا بعد از گذشت ۱۴۰۰ سال هنوز برای امام حسین گریه می‌کنیم و به سر و سینه می‌زنیم؟! ۱۴۰۰ سال پیش یک ماجرایی اتفاق افتاد و تمام شد؛ چرا دست برنمی‌داریم؟! این موضوع در طول تاریخ بشری بی‌سابقه است!
ممکن است بگویید این مصیبت خیلی بزرگ بوده، بطوری‌که هیچ کجای عالم مثل آن رخ نداده است. البته از یک وجه این سخن درست است. شهید مطهری‌‌رحمة‌الله‌علیه در کتاب "حماسه حسینی" می‌فرماید: "من شمردم در واقعه کربلا بیست و یک نوع فاجعه انسانی رخ داده است."
در صفحات گذشته‌ی تاریخ، فجایع و حوادثی به حَسَبِ ظاهر بزرگتر و فجیع‌تر از واقعه کربلا اتفاق افتاده، اما پس از مدتی زمینه‌های احساسی در آن‌ها کمرنگ شده است. بطور مثال جنگ جهانی دوم که شش سال به طول انجامید. برآورد کشته‌شدگان جنگ جهانی دوم، میان ۷۰ تا ۸۵ میلیون نفر است که آن را به مرگ‌آورترین نبرد در تاریخ حیات بشری تبدیل می‌کند. اکنون حدود هفتاد سال از جنگ جهانی دوم گذشته است. چرا هیچکس یادش نیست؟! چرا برای آن‌ها گریه نمی‌کنند؟!
یا واقعه هیروشیما که در فاصله سه روز قریب به ۲۰۰ و بیست هزار نفر در اثر بمباران اتمی آمریکا سوختند و جان باختند. حدود هفتاد سال از این واقعه می‌گذرد. فکر می‌کنید ژاپن به یاد این واقعه چه می‌کند؟! نهایت ابراز احساساتشان یک دقیقه سکوت و یا نواختن ناقوس صلح در سالگرد این واقعه است.
اما؛ در کربلا چه شد که نه یک روز، نه ده ماه، نه صد سال، بلکه ۱۴۰۰ سال است که میلیون‌ها انسان، نه یک جا بلکه همه جای کره زمین ابراز احساسات می‌کنند و اشک ماتم می‌ریزند. چرا دست برنمی‌داریم؟! چرا تمامش نمی‌کنیم؟!
ادامہ دارد... باب سوم
برای مطالعه همه باب‌های این مطلب روی کلید واژه «حب‌الحسین» کلیک بفرمایید.
با اندکی اقتباس از سایت اهل‌بیت‌علیهم‌السلام
موضوعات: حب الحسین
فرم در حال بارگذاری ...
