کویرم تشنه باران

وسطِ شلوغ پلوغیِ روی حصیر و بازی بچه‌ها خودش را روی پاهای زهرا جا کرد. با ناز و کرشمه بالهایش را تکان می‌داد و با هر تکان "آفرینش همه تنبیه خداوند دل است" را برایم تداعی می‌کرد. خط و خال دلربایش، با زبان بی‌زبانی می‌گفت: «توی سختیها و رنجها، ما هم می‌تونیم، پروانه‌ باشیم. کافیه صبر کنیم تا از اون پیله‌ی رنج‌ها و سختیهایی که احاطه‌مون کرده رها بشیم و مثل پروانه‌ها بال بگشاییم».