کویرم تشنه باران

«وَانَّ الرَّاحِلَ إِلَیْکَ قَرِیبُ المَسافَةِ» 

آنکه به سوی تو کوچ می‌کند مسافتش چه نزدیک است...!!!

زمستان گذشته سفر کربلا قسمتم شد. دو چمدان بزرگ را پر کردم از وسایلی که می‌خواستم همراهم ببرم. رسیدیم کربلا... جایی که اتوبوس مسافرها را پیاده کرد، با هتل کمی فاصله داشت. هوا به شدت سرد بود و باران شدیدی می‌آمد. با دو چمدان و یک کیف دستی حرکت کردم به سمت هتل. کوچه‌ها شلوغ بودند و تنگ و باریک و پر از چاله چوله. چمدانها و لباسهایم پر از گِل شده بودند. رسیدم به بازرسی اول، باید چمدانها را باز می‌کردم تا بازرسی کنند ... همینطور بازرسی دوم و سوم ... خیلی خسته شده بودم، از یک طرف سنگینی چمدانها و از طرف دیگر معطل شدنم برای بازرسی میان آن همه شلوغی و ازدحام.... همه اینها باعث شده بود که راه طولانی بشود و خستگی مضاعف.

بله سنگینی بار گناه هم اینگونه است. 

نگاه می‌کردم به بعضی از همسفرهایم که با بار سبک و مختصری آمده بودند و سریع از بازرسی‌ها رد می‌شدند. یاد حرف همسرم افتادم که گفته بود وسایل ضروری را با خودت بردار... ای کاش به حرفش گوش کرده‌ بودم... 

 ما چقدر به حرف معبودمان گوش داده‌ایم؟!! کوله‌بار سفر ابدیمان راچگونه بسته‌ایم؟!!!

✅ وقتی انسان روی اعمالش مراقبت داشته‌ باشد و گناه نکند هیچ چیزی روی دوشش سنگینی نمی‌کند و می‌تواند سبکبال به سمت معبودش پرواز کند و راه رسیدن به خدا برایش نزدیک می‌شود، همانطور که خداوند فرموده‌ است: " فإنی قریب "