وقتی که «دیوان حافظ» را خواست برایِ حافظ خوانیِ زنگ ادبیات، بیدرنگ به یادِ قدیمترها اُفتادم، «یادش بخیر» شب یلدا و حافظ خوانی پدربزرگ...
او میخواند و من غرق در خاطرات گذشته؛ وقتی که نیّت میکردیم و پدربزرگ تفألی به دیوان حافظ میزد. شگفتا! که از حالِ دلِمان خبر داشت. ناخودآگاهِ ذهن و زبانِمان را میخواند. هر کدام به فراخور حالمان گوشهای از اشعارش را میگرفتیم.
به یادِ گذشته تفألی به حافظ میزنم و فالش را میخوانم. آشنایی قریبی در اشعارش نهفته است. پس از گُذرِ قرنها هنوز هم اشعارش تازگی و زندگی خودشان را دارند. حافظی که خواندن قرآن را مایهی افتخار میدانسته و اشعارش الهام گرفته از مفاهیم گرانقدر "قرآن" است. اشعاری نغز، سرشار از عشق و رندی و عرفان. بیشک سِرِّ «لسانالغیب» بودنش در همین قرابت و نزدیکی به قرآن بوده است.
نیّت میکند... کتاب را باز میکنم، به دنبال آن بیتِ طلاییست، میرسد به:
«از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر یادگاری که در این گنبد دَوّار بماند»
و چه چیزی بالاتر از عشق، عشقی که میماند و معجزه میکند؛ عشقِ مادر و فرزند، عشق به پدر و مادر، عشق به همسر... و عشق به آن عشقِ حقیقی، عشق به "خدا".
«هشت سال جنگ بایستی تاریخ ما را تغذیه کند.»
اعتقادم این است که اگر چه جنگ به خودی خود موضوعیتی ندارد، اما عرصهی بسیار مهمی برای بروز روحیهی اسلامی و انقلابی و خصلتهای مسلمانی درست است؛ از این جهت بسیار ارزشمند است ... ما حالا دیگر جنگ نداریم و نمیخواهیم به دست خودمان یک جنگ درست کنیم که عرصهی انقلاب بشود، لیکن آن هشت سال جنگ تحمیلی بایستی تاریخ ما را تغذیه کند ... این یک گنج است. آیا ما خواهیم توانست این گنج را استخراج کنیم، یا نه؟ این هنر ماست که بتوانیم استخراج کنیم. امام سجاد علیه السلام توانست همان چند ساعت، گنج عاشورا را استخراج کند. امام باقر علیه السلام و ائمه بعد از ایشان استخراج کردند و آنچنان این چشمه جوشان را جاری نمودند که هنوز هم جاریست و همیشه در زندگی مردم منشأ خیر بوده، همیشه بیدار کرده، همیشه درس داده و یاد داده که چکار باید کرد، الان هم همینطور است.*
*بیانات مقام معظم رهبری در دیدار مسئولان دفتر هنر و ادبیات جنگ٬ ۱۳۹۰/۴/۲۵
خوش به حالِ آن دلی که مبتلایِ توست، یا حسیــــن
حسیــــن آرام جانم،
حسیـــن آرام جانم،
حسیـــن آرام جانم ...
جوازِ ورودش از خود گذشتن بود، از دنیا گذشتن، از هوا و هوس گذشتن، خالی شدن از همهی تعلقات، که اگر چنین نبود، رفیق نیمه راه میشدند.
دانشگاهی در سالِ 61 هـ. ق به نام کربلا.
انسانیت، ایثار و شجاعت را باید در این دانشگاه آموخت. آنجا که باید در آتشِ عطش بسوزی تا حسینی شوی، تا به خدا برسی. آنجا که لحظهای درنگ، افسوسی میشود در نهانخانهی ذهن و قلبت که چرا از جاماندگان قافله کربلا بودم؟!
لحظهای درنگ جایز نیست! این فرصت طلایی را از دست ندهیم. حسینی شویم، کربلایی شویم ... پا در رکاب مولایمان باشیم ...
«لبیک یا حسین ... لبیک یا مهدی»
میخواهم از علی بگویم، امّا سخن از علی گفتن آسان نیست.
سلام بر امیرالمؤمنین علیعلیهالسلام
سلام بر قرآنِ ناطق
سلام بر دینِ تحریف ناپذیرِ خدا
سلام بر آن روزی که ندای جبرئیل تمامی گستره آسمان را فرا گرفت: «ای پیامبر رسالتت را کامل کن»*
چشمانتان را باز کنید و خوب بنگرید؛ دستانِ علی در دستان پیامبر است.
خوب گوش کنید؛ بانگ «مَن کُنتُ مَولاهُ فَهذا عَلِیٌّ مَولاهُ» را میشنوید؟
بشتابید برای بیعت با او
برای میثاقی استوار
امّا،
چه شد که پیمان شکستند؟!
چه شد که دین خدا را تحریف کردند؟!
چه شد که خلافتش را غصب کردند؟!
چه شد که علی تنها شد؟!
چه شد که علی سکوت کرد؟! 25 سال سکوت دردآور!
شاید که نه، قطعاً علی را نشناختند، که:
«عَلِیٌّ مَعَ الحَقِّ وَ الحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ»
مراقب باشیم و بر عهد و پیمان خود استوار. علی زمانه را تنها نگذاریم.
* يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ ۚ وَاللَّـهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّـهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ
اى پيامبر، آنچه را از جانب پروردگارت به تو نازل شده، ابلاغ كن؛ و اگر نكنى رسالتش را به انجام نرساندهاى. و خدا تو را از [گزند] مردم نگاه مىدارد. بیگمان، خدا گروه كافران را هدايت نمىكند. (مائده/ آیه 67)