کویرم تشنه باران

نوایِ منتظران تا روز ظهور ...

او می‌آید.

چقدر زیباست 

به یادِ تو بودن

هر ساعت

هر لحظه...

اللهم عجل لولیک الفرج

از فرطِ گرما آبی به سر و صورتش زد. دهانش را زیر شیر آب گرفت و «قُلپ‌قُلپ» آب نوشید. برخاست و چند قدمی دور شد. زیر سایه‌ی دیوار نشست تا کمی خنک شود. شیر آب را محکم نبسته بود. آب «چِک‌چِک» می‌ریخت ...

گفتم اسراف است بروم شیر آب را محکم کنم. لبه‌ی حوض نشستم. ناگاه زنبوری «وِزوِز‌کُنان» آمد و دهانش را زیر شیر آب گرفت. گویا عطشش فراوان بود! شیر آب را نبستم. با خودم گفتم: «شاید بقیه‌ی زنبورها هم تشنه باشند!»

به این فکر کردید اگر روزی آب تمام شود چه باید کرد؟ من شیر آب را نبستم؛ اما شماها، بله شماها! اگر شیر آب منزلتان چکه می‌کند بی‌درنگ برخیزید و شیر آب را محکم ببندید!

در مصرف آب صرفه‌جویی کنیم!

صدیقه‌ی طاهره ^{_{سلام‌الله‌علیها}}

روشنیِ مهتاب، مهربان‌ترین مــادر

علے مرواریدِ ولایت؛

علے اسوه‌ی مهر،

مظهـــرِ حقّ!

دو کشتےِ نجات:

اباعبدالله‌الحسین‌‌ ^{_{علیہ‌السلام}} شهیدِ اشک

آخــرین منجے

قصه‌ی سوارشدگان بر کشتیِ نجات، قصه‌ای دیرینه و آشناست. آنگاه که طوفان، صاعقه و سیل از هر سو، همه جا را فراگرفت و تنها وسیله‌ی نجات، کشتی نوح بود؛ آنهم برای مؤمنان! نه برای کافران که آنان غرق‌شدگان بودند!

و این قصه همچنان ادامه دارد. این ندای وحی است: «قال ارکبوا فیها بسم الله مجراها و مرساها إن ربی لغفور رحیم». خدایی که بواسطه‌ی رحمتش کشتی نجات را به سکان‌داری اهل بیت در اختیار ما گذاشته است تا در این دریای متلاطم از انواع بلاهای مادی، معنوی، هراسها، ورطه‌ها و گردابها با تمسک به آن راه نجات را بیابیم و به آن نقطه‌ی امن و سلامت برسیم.

امام حسین‌علیه‌السلام که با خط سرخ شهادتش «سفینة النجاة» شد برای بیداری و آگاهی مردم؛ و در امتدادش منتظریم برای قیام سبز مهدوی با ظهور آخرین منجی! پس حواسمان به کشتی نجاتمان باشد. نکند که خلاف آن شنا کنیم و ندای منجیمان را نشنویم!